Συγκριτική αξιολόγηση της σχετιζόμενης με την υγεία ποιότητας ζωής (HRQOL) μετά από ολική αρθροπλαστική ισχίου και γόνατος

Abstract

Total knee (TKA) and total hip arthroplasty (THA) are highly efficacious and cost effective procedures of relieving pain and restoring function at the end stage of arthritis.In practice, outcome is usually evaluated by surgeons’ assessments of joint function and survival of prosthesis. Nevertheless, major joint arthroplasty is normally performed to improved patients’ quality of life; therefore, patients’ own perspective should be central to assessing the effects of procedures. The objective of this dissertation is: a) to evaluate prospectively the health-related quality of life (HRQOL) after primary total hip (THA) and knee arthroplasty (TKA) and to compare the outcomes of primary THA vs TKA b) to determine the effect of sociodemographic and clinical characteristics of patients in three dimensions of quality of life (pain, physical function and mental health) preoperatively and at one year after surgery. c) to investigate the use of health services by patients postoperatively and d) to introduce an individualized nursing recovery plan.The analysis included 204 patients with TKA and 205 patients with THA from two Greek hospitals. Quality of life was evaluated (preoperatively and at 6 weeks, 3, 6 and 12 months postoperatively), with the: Western Ontario and McMaster Osteoarthritis Index [WOMAC], Knee Society Scoring system [KSS], Harris Hip Score [HHS], Centre for Epidemiological Studies Depression Scale, [CES-D10] and McGill Pain Questionnaire [SFMPQ]. Sociodemographic and clinical data also collected. Patients experienced dramatic improvement in HRQOL 12 months after total joint arthroplasty. However, 5.5% of patients with TKA and 2.4% with THA, expressed overall dissatisfaction.The improvement in pain and stiffness was greater for patients undergoing THA (6 weeks postoperatively); patients with TKA gained similar levels of improvement at 3 months for pain and 6 months for stiffness, respectively. The greater improvement in physical function was observed in 3 months postoperatively for both patient groups. However the improvement in physical function was significantly greater for TKA patients compared to THA patients at the 4 time points postoperatively. A possible explanation is the greater functional limitations reported by THA patients preoperatively, as well as the interpretation of postoperative restrictions given by their doctors to avoid dislocation.Women tend to seek treatment with intense pain, severe functional limitations and depressive symptoms compared with men. However, sex, age, BMI, education level, place of residence and social support were not significant determinants of HRQoL after total joint arthroplasty.The strong association between pain and depression may indicate inefficient pain management both preoperatively and postoperatively. The patients’ lack of information reported preoperatively redefines the role of nursing in patient education - information.

Οι ολικές αρθροπλαστικές γόνατος και ισχίου αποτελούν τη θεραπεία εκλογής για την αντιμετώπιση της προχωρημένης αρθρίτιδας όταν τα συντηρητικά μέσα δεν επαρκούν για την αντιμετώπιση του πόνου, και της μειωμένης λειτουργικότητας της πάσχουσας άρθρωσης. Τα αποτελέσματα της ολικής αρθροπλαστικής συνήθως αξιολογούνται βάσει της εκτίμησης των χειρουργών ως προς την λειτουργικότητα και τη βιωσιμότητα της άρθρωσης. Επειδή η ολική αρθροπλαστική στοχεύει στην βελτίωση της ποιότητας ζωής των ασθενών, στην εκτίμηση της έκβασης πρέπει να συμπεριλαμβάνεται και η δική τους οπτική με τη βοήθεια ειδικά σχεδιασμένων ερωτηματολογίων.Σκοπός της παρούσης διδακτορικής διατριβής είναι: α) η αξιολόγηση προοπτικά της σχετιζόμενης με την υγεία ποιότητας ζωής (HRQOL) μετά από ολική αρθροπλαστική ισχίου (THA) και γόνατος (TKA)καθώς και η σύγκριση της έκβασης στις δυο ομάδες ασθενών β) η διερεύνηση της επίδρασης κοινωνικών, δημογραφικών και κλινικών χαρακτηριστικών των ασθενών στις τρεις διαστάσεις της ποιότητας ζωής (πόνος, λειτουργικότητα,ψυχική υγεία) προεγχειρητικά καθώς σε διάστημα ενός έτους μετά την επέμβαση γ) η χρήση υπηρεσιών υγείας μετεγχειρητικά δ) ο σχεδιασμός εξατομικευμένου νοσηλευτικού σχεδίου αποκατάστασης. Στην ανάλυση συμπεριλήφθηκαν 204 ασθενείς με ΤΚΑ και 205 ασθενείς με ΤΗΑ. Η αξιολόγηση της HRQOL έγινε προεγχειρητικά και 6 εβδομάδες, 3, 6, 12 μήνες μετεγχειρητικά με τα ερωτηματολόγια: Western Ontario and McMaster Osteoarthritis Index [WOMAC], Knee Society Scoring system [KSS], Harris Hip Score [HHS],Centre for Epidemiological Studies Depression Scale [CES-D10] και McGill Pain Questionnaire [SFMPQ] Τα αποτελέσματα έδειξαν σημαντική βελτίωση της HRQOL των ασθενών12 μήνες μετά από ολική αρθροπλαστική γόνατος ή ισχίου. Ωστόσο 5.5% των ασθενών με ΤΚΑ και 2.4% με ΤΗΑ, δήλωσαν δυσαρεστημένοι από το συνολικό αποτέλεσμα της αρθροπλαστικής. Η βελτίωση ως προς τον πόνο και τη δυσκαμψία ήταν γρηγορότερη και πιο σημαντική για τους ασθενείς που υποβλήθηκαν σε ΤΗΑ (6 εβδομάδες μετεγχειρητικά). Οι ασθενείς με ΤΚΑ έφθασαν το αντίστοιχο επίπεδο βελτίωσης στους 3 μήνες ως προς τον πόνο και στους 6 μήνες ως προς τη δυσκαμψία, αντίστοιχα. Η μεγαλύτερη βελτίωση, ως προς τη λειτουργικότητα, παρατηρήθηκε 3 μήνες μετεγχειρητικά και στις δύο ομάδες ασθενών. Ωστόσο οι ασθενείς με ΤΗΑ υπολείπονταν λειτουργικά σε όλα τα υπό εξέταση μετεγχειρητικά διαστήματα, συγκρινόμενοι με τους ασθενείς με ΤΚΑ και αυτό αποδόθηκε στην σημαντικά μειωμένη λειτουργικότητα που ανέφεραν προεγχειρητικά καθώς και στους μετεγχειρητικούς περιορισμούς που τέθηκαν για την αποφυγή εξαρθρήματος. Οι γυναίκες προσέρχονται για ΤΚΑ ή ΤΗΑ με εντονότερο πόνο, σοβαρούς λειτουργικούς περιορισμούς και καταθλιπτική συμπτωματολογία, σε σύγκριση με τους άνδρες. Ωστόσο φύλο, ηλικία, ΒΜΙ, επίπεδο εκπαίδευσης, τόπος διαμονής και κοινωνική υποστήριξη, δεν φαίνεται να επηρεάζουν στατιστικά σημαντικά την τελική έκβαση της αρθροπλαστικής.Η ισχυρή συσχέτιση πόνου και κατάθλιψης, πιθανόν να υποδηλώνει μη αποτελεσματική διαχείριση του πόνου, τόσο προεγχειρητικά όσο και μετεγχειρητικά. Το έλλειμμα πληροφόρησης που ανέφεραν οι ασθενείς προεγχειρητικά επανακαθορίζει τον ρόλο της νοσηλευτικής υπηρεσίας σε θέματα εκπαίδευσης - ενημέρωσης των ασθενών.