Μελέτη των πολυμορφισμών του γονιδίου CTLA-4 σε ασθενείς με κακόηθες μελάνωμα

Abstract

Purpose: Interferon is approved for adjuvant treatment of patients with stage llb/lll melanoma. The toxicity and uncertainty regarding survival benefits of interferon have qualified its acceptance, despite significant durable relapse prevention in a fraction of patients. Predictive biomarkers that would enable selection of patients for therapy would have a large impact upon clinical practice. Specific CTLA-4 polymorphisms have previously shown an association with response to CTLA-4 blockade in patients with metastatic melanoma and the development of autoimmunity. Experimental design: 286 melanoma patients and 288 healthy controls were genotyped for six CTLA-4 polymorphisms previously suggested to be important (AG 49, CT 318, CT 60, JO 27, JO 30 and JO 31). Specific allele frequencies were compared between the healthy and patient populations, as well as presence or absence of these in relation to recurrence. Alleles related to autoimmune disease were also investigated. Results: No significant differences were found between the distributions of CTLA-4 polymorphisms in the melanoma population compared with healthy controls. Relapse free survival (RFS) and overall survival (OS) did not differ significantly between patients with the alleles represented by these polymorphisms. No correlation between autoimmunity and specific alleles was shown. The six polymorphisms evaluated where strongly associated (Fisher’s exact p-values<0.001 for all associations) and significant linkage disequilibrium among these was indicated. Conclusion: No polymorphisms of CTLA-4 defined by the SNPs studied were correlated with improved RFS, OS, or autoimmunity in this high-risk group of melanoma patients.

Σκοπός: Η ιντερφερόνη θεωρείται καθιερωμένη επικουρική θεραπεία σε ασθενείς με κακοήθες μελάνωμα σταδίων IIB, IIC και III. Είναι όμως περιορισμένης αποδοχής λόγω της τοξικότητας και της αβεβαιότητας όσον αφορά το όφελος της επιβίωσης, καίτοι βελτιώνει σημαντικά την ελεύθερη υποτροπής επιβίωση σε μία υποομάδα ασθενών με κακοήθες μελάνωμα. Επομένως, θα ήταν χρήσιμο να κατανοήσουμε καλύτερα τους μηχανισμούς δράσης της ιντερφερόνης άλφα-2b και να αναγνωρίσουμε προγνωστικούς δείκτες που θα μας επιτρέψουν να ξεχωρίσουμε τους ασθενείς που είναι πιθανότερο να ωφεληθούν από τη θεραπεία με IFN-a2b. Ο σκοπός αυτής της μελέτης είναι η αναζήτηση 6 πολυμορφισμών του CTLA-4 και η εκτίμηση της επίδρασης της έκφρασής τους στην επιβίωση ασθενών με μελάνωμα υψηλού κινδύνου οι οποίοι λαμβάνουν επικουρική θεραπεία με ιντερφερόνη υψηλής δόσης (HDI). Μεθοδολογία και ασθενείς: Στη μελέτη περιλήφθηκαν διακόσιοι ογδόντα τέσσερις (284) ασθενείς με μελάνωμα σταδίου IIB, IIC και III και 246 υγιείς μάρτυρες. Περιφερικό αίμα ελήφθη πριν από την έναρξη της επικουρικής ανοσοθεραπείας με ιντερφερόνη. To DNA απομονώθηκε χρησιμοποιώντας το σύστημα εξαγωγής GenoPrep και για την ανίχνευση των πολυμορφισμών (SNP-PCR) του CTLA-4 (AG 49, CT 60, CT 318, JO 27, JO 30, JO 31 και του HLA-Cw*06) χρησιμοποιήθηκε η αλυσιδωτή αντίδραση της πολυμεράσης. Όλες οι αντιδράσεις ανάγνωσης αλληλουχίας πραγματοποιήθηκαν με τον PyroMark™ ID pyrosequencer και η ανάλυση έγινε με το πρόγραμμα PyroMark™ ID 1.0. Το θεραπευτικό σχήμα που χρησιμοποιήθηκε αποτελεί μια τροποποίηση του σχήματος Ε1684 από τη μελέτη της ECOG του 1996. Οι ασθενείς της ομάδας Α, έλαβαν IFN-α2b (15 ΜIU/m²/ημέρα ενδοφλέβια για 5 ημέρες την εβδομάδα επί 4 εβδομάδες) και στη συνέχεια ετέθησαν σε παρακολούθηση. Οι ασθενείς της ομάδας Β έλαβαν την ίδια δόση εφόδου για 4 εβδομάδες και στη συνέχεια έλαβαν υποδόρια θεραπεία (10 MIU)/ημέρα, τρεις φορές την εβδομάδα) για επιπλέον 48 εβδομάδες. Ο πρωταρχικός τελικός στόχος της μελέτης ήταν η επιβίωση δίχως υποτροπή και η συνολική επιβίωση της κάθε θεραπευτικής ομάδας. Παράλληλα, η συσχέτιση των πολυμορφισμών του CTLA-4 που συνδυάζεται με την ανάπτυξη αυτοάνοσων παθήσεων καθώς και το αλλήλιο HLA Cw*06 το οποίο προδιαθέτει στην ανάπτυξη ψωρίασης, συσχετίσθηκαν με το αποτέλεσμα και την εμφάνιση αυτοανοσίας σε ασθενείς με μελάνωμα υψηλού κινδύνου οι οποίοι λαμβάνουν επικουρική θεραπεία με HDI. Αποτέλεσμα: Δεν υπήρξαν σημαντικές διαφορές στην κατανομή των πολυμορφισμών του CTLA-4 στους ασθενείς με μελάνωμα με τους υγιείς μάρτυρες. Η ελεύθερη υποτροπής επιβίωση (RFS) και η συνολική επιβίωση (OS) δεν διέφεραν σημαντικά μεταξύ των ασθενών με τα αλλήλια που αντιπροσωπεύουν αυτούς τους πολυμορφισμούς. Δεν υπήρξε συσχέτιση μεταξύ της εμφάνισης αυτοανοσίας και συγκεκριμένων αλληλίων. Παρατηρήθηκε ισχυρή συσχέτιση μεταξύ των έξι πολυμορφισμών (Fisher’s exact τεστ, p<0,001 για όλες τις συσχετίσεις) καθώς και σημαντική αστάθεια σύνδεσης μεταξύ τους. Συμπεράσματα: Κανένας πολυμορφισμός, όπως αυτός ορίζεται από συγκεκριμένο SNP, δεν σχετίστηκε με βελτίωση των RFS και OS, ή με την εμφάνιση αυτοανοσίας σε αυτή την ομάδα ασθενών με μελάνωμα υψηλού κινδύνου.