Ο ρόλος της χορήγησης κορτιζόνης ενδοφλέβια ενδοτυμπανικά ή σε συνδυασμό στην αντιμετώπιση της ιδιοπαθούς οξείας πτώσης της ακοής

Abstract

Idiopathic Sudden Sensorineural Hearing Loss (ISSHL) is an uncommon otologic condition with potentially serious consequences to the hearing of the affected individuals. The purpose of this prospective, randomized clinical trial was to compare the therapeutic efficacy of systemic versus intratympanic versus combined administration of steroids in the treatment of ISSHL. Additionally, the prognostic value of specific parameters from patients’ history, clinical presentation, laboratory and immunological profile was studied. 102 patients with an up to 14 days history of ISSHL were randomized to 1 of 3 arms and followed prospectively. Group A (35 patients) received prednisolone intravenously followed by methylprednisolone orally, whereas Group B (34 patients) were administered intratympanic methylprednisolone. Patients in Group C (33 patients) were administered the combination of the above mentioned treatment modalities. The patients were followed-up with pure tone audiograms on days 1 (initiation of treatment), 3, 5, 10, 30 and 90. The following audiometric criteria were used in order to assess hearing: Mean hearing gain (MHG) in 4 frequencies (0,5, 1, 2 and 4 KHz), in 5 frequencies (0,25, 0,5, 1, 2 and 4 KHz) and in 6 frequencies (0,25, 0,5, 1, 2, 4 and 8 KHz), Siegel’s criteria in 4 and 6 frequencies, hearing improvement criteria as defined by the Ministry of Health and Welfare in Japan and successful treatment defined as a hearing improvement of greater than 10 dB HL in pure tone average in 4 frequencies. The severity of tinnitus was evaluated using the questionnaire of Tinnitus Research Group of Japan Audiological Society, 1993. Finally, we investigated the effect of twenty four parameters to the prognosis of the disease. The final mean hearing gain was 29.0 dB HL for Group A, 27.0 dB HL for Group B and 29.9 dB HL for Group C when 4 frequencies were used. When 5 frequencies were used the respective mean hearing gains were 30.9, 26.4 and 30.5 dB HL whereas for 6 frequencies the respective mean hearing gains were 28.4, 24.7 and 28.0 dB HL. The final mean score for tinnitus was 6.42 for Group A, 5.87 for Group B and 6.36 for group C. No statistically significant differences were detected between the groups. Nevertheless, patients of Group B had the lowest rates of improved hearing whereas patients of Group C had the highest rates of significantly improved hearing. Older age, the presence of vertigo, history of smoking, profound hearing loss and abnormal hearing of the contralateral ear were strongly associated with poorer prognosis. The presence of tinnitus, history of heart disease and low levels of Thyroid Stimulating Hormone (TSH) were associated with a trend for poorer prognosis. Patients with a history of recent upper respiratory tract infection showed a trend for better hearing outcomes. The results of the present study suggest that treatment of ISSHL with systemic, intratympanic or combined administration of steroids result in similar rates of hearing improvement. Intratympanic steroids have the least therapeutic efficacy whereas combined treatment shows a trend for better hearing outcomes. Younger, non-smoking patients with less severe initial hearing loss and normal contralateral ear that do not present with vertigo, are more likely to achieve better hearing outcomes. History of recent upper respiratory tract infection, normal cardiac function, normal TSH levels and absence of tinnitus as part of the disease’s clinical presentation can potentially contribute to better prognosis.

Η ιδιοπαθής αιφνίδια νευροαισθητήρια βαρηκοΐα (ΙΑΝΒ) είναι μία σχετικά σπάνια κλινική οντότητα η οποία μπορεί να έχει σοβαρές επιπτώσεις στην ακοή των πασχόντων. Στόχος της παρούσας προοπτικής, τυχαιοποιημένης μελέτης ήταν να συγκριθεί η αποτελεσματικότητα της συστηματικής, της ενδοτυμπανικής και της συνδυασμένης χορήγησης στεροειδών στην αντιμετώπιση της ΙΑΝΒ. Επιπλέον, ελέγχθηκε η προγνωστική αξία συγκεκριμένων παραμέτρων. Στη μελέτη συμμετείχαν 102 ασθενείς οι οποίοι εμφάνισαν συμπτώματα ΙΑΝΒ το πολύ 14 ημέρες πριν την αρχική εκτίμησή τους. Οι ασθενείς χωρίστηκαν σε 3 ομάδες. Στην ομάδα Α (35 άτομα) χορηγήθηκε πρεδνιζολόνη ενδοφλεβίως και στη συνέχεια μεθυλπρεδνιζολόνη από το στόμα, στην ομάδα Β (34 άτομα) χορηγήθηκε μεθυλπρεδνιζολόνη ενδοτυμπανικώς ενώ η ομάδας Γ (33 άτομα) αντιμετωπίστηκε με συνδυασμό των προαναφερθέντων μεθόδων. Η παρακολούθηση των συμμετεχόντων έγινε με τονικά ακουογραμμάτα κατά τις ημέρες 1 (έναρξη θεραπείας), 3, 5, 10, 30 και 90. Για την αξιολόγηση της ακοής χρησιμοποιήθηκαν τα ακόλουθα 7 ακουολογικά κριτήρια: Το μέσο ακουστικό κέρδος (Μ.Α.Κ.) για 4 συχνότητες (0,5, 1, 2 και 4 KHz), για 5 συχνότητες (0,25, 0,5, 1, 2 και 4 KHz) και για 6 συχνότητες (0,25, 0,5, 1, 2, 4 και 8 KHz), τα κριτήρια του Siegel στις 4 και στις 6 συχνότητες, τα κριτήρια ακουολογικής βελτίωσης του Ιαπωνικού Υπουργείου Υγείας και Πρόνοιας και το κριτήριο που ορίζει μια θεραπεία ως επιτυχή όταν επιφέρει βελτίωση του μέσου όρου ουδού ακοής (Μ.Ο.Α.) μεγαλύτερη των 10 dΒ HL στις 4 συχνότητες. Η βαρύτητα των εμβοών εκτιμήθηκε με τη βοήθεια του ερωτηματολογίου της Ερευνητικής Ομάδας για τις Εμβοές της Ιαπωνικής Ακουολογικής Εταιρίας. Τέλος, εκτιμήθηκε η επίδραση που είχαν στην πορεία της πάθησης 24 πιθανές προγνωστικές παράμετροι. Το τελικό Μ.Α.Κ. για τις 4 συχνότητες ήταν 29,0 dB HL για την ομάδα A, 27,0 dB HL για την ομάδα B και 29,9 dB HL για την ομάδα Γ. Για τις 5 συχνότητες οι αντίστοιχες τιμές ήταν 30,9, 26,4 and 30,5 dB HL ενώ για τις 6 συχνότητες ήταν 28,4, 24,7 και 28,0 dB HL. Το τελικό μέσο σκορ εμβοών ήταν 6,42 για την ομάδα A, 5,87 για την ομάδα B και 6,36 για την ομάδα Γ. Η σύγκριση μεταξύ των τριών θεραπευτικών ομάδων δεν ανέδειξε στατιστικώς σημαντικές διαφορές μεταξύ τους. Παρόλαυτα, οι ασθενείς της ομάδας Β σημείωσαν τα χαμηλότερα ποσοστά βελτίωσης της ακοής ενώ οι ασθενείς της ομάδας Γ είχαν τα υψηλότερα ποσοστά σημαντικής βελτίωσης της ακοής. Η μεγαλύτερη ηλικία των ασθενών, η παρουσία ιλίγγου στην αρχική κλινική εικόνα, το κάπνισμα, η κώφωση και η ύπαρξη μη φυσιολογικής ακοής στο ετερόπλευρο της πάθησης αυτί αναδείχθηκαν ως οι πιο ισχυροί αρνητικοί προγνωστικοί παράγοντες. Η παρουσία εμβοών, το ιστορικό καρδιακής νόσου και τα χαμηλά επίπεδα της Θυρεοειδοτρόπου Ορμόνης (TSH) επίσης συνδέθηκαν με φτωχότερη πρόγνωση. Τέλος, ασθενείς που ανέφεραν πρόσφατη λοίμωξη ανωτέρου αναπνευστικού εμφάνισαν μία τάση για καλύτερη ανταπόκριση στη θεραπεία. Σύμφωνα με τα αποτελέσματα της παρούσας μελέτης ενδολέβια, ενδοτυμπανική και συνδυασμένη χορήγηση κορτιζόνης έχουν ανάλογη αποτελεσματικότητα στην αντιμετώπιση της ΙΑΝΒ. Αν και δεν καταγράφονται στατιστικώς σημαντικές διαφορές, η ενδοτυμπανική θεραπεία υπολείπεται ελαφρώς ενώ η συνδυασμένη επιτυγχάνει την πιο δραστική βελτίωση της ακοής. Νεαρότεροι ασθενείς χωρίς διαταραχές από το αιθουσαίο σύστημα, που δεν καπνίζουν, παρουσιάζονται με αρχική βαρηκοΐα που δεν φτάνει τα επίπεδα της κώφωσης και έχουν φυσιολογικό ετερόπλευρο αυτί εμφανίζουν περισσότερες πιθανότητες ανταπόκρισης στη θεραπεία. Συγχρόνως, το ιστορικό πρόσφατης λοίμωξης ανωτέρου αναπνευστικού, η καλή κατάσταση του καρδιαγγειακού συστήματος, τα φυσιολογικά επίπεδα TSH στο αίμα και η απουσία εμβοών στην αρχική κλινική εικόνα αποτελούν παράγοντες οι οποίοι μπορούν να επηρεάσουν θετικά την πρόγνωση.