Αναρμοδιότητα και ένδικα μέσα

Abstract

The aim of this dissertation is to present the issues in the field of substantive competence οf a court, specifically under the scope of legal remedies. This study attempts to thoroughly investigate, profoundly analyze and record all the problems resulting from the referral of a case to a court without substantive competence, the way it used to apply and the way it currently applies. In this context, this thesis does not answer the question of under which court falls each crime, but aims to an overall understanding of the inextricably connection between the referral of a case to a court without substantive competence, the enforcement of procedural coercive measures, the remedies against this judgement and the results of them (remedies). The following issues are also set out and analyzed: 1) Which is the exact meaning of the case law assumption "The judjement of the court under the art. 120 par. 2 of Greek Criminal Procedure Code is in place of a referral bill of indictment. 2) This judjement is an adjudication or an idictment. 3) what legal remedies provide defence against that judjement. These multiannual issues obscure the judicial reasoning and highliht the necessity of the holistic study of this field.

Ο σκοπός της συγκεκριμένης διατριβής είναι να παρουσιάσει όλα τα θέματα που αναφύονται στο χώρο της υλικής αναρμοδιότητας, ειδικότερα κάτω από τη σκοπιά των ενδίκων μέσων. Αυτή η μελέτη επιχειρεί να ερευνήσει πλήρως, να αναλύσει διεξοδικά και να καταγράψει όλα τα προβλήματα που δημιουργούνται από την παραπομπή της υπόθεσης σε υλικά αναρμόδιο δικαστήριο, τόσο κατά το παρελθόν όσο και κατά το παρόν. Στο πλαίσιο αυτό, αυτή η μελέτη δεν απαντά στο ερώτημα του ποιό δικαστήριο είναι αρμόδιο να δικάσει κάθε έγκλημα, αλλά αποσκοπεί σε μία συνολική αποτύπωση της άρρηκτης σύνδεσης μεταξύ της παραπομπής της υπόθεσης σε υλικά αναρμόδιο δικαστήριο και στην επιβολή μέτρων δικονομικού καταναγκασμού, στα ένδικα μέσα κατά αυτής της δικαστικής κρίσης και στα αποτελέσματα αυτών. Εκτίθενται επίσης και αναλύονται τα ακόλουθα θέματα: 1) Ποίο είναι το ακριβές νόημα της νομολογιακής παραδοχής " Η απόφαση του δικαστηρίου του άρθρου 120 παρ. 2 ΚΠΔ επέχει θέση παραπεμπτικού βουλεύματος" 2) Η δικαστική κρίση αυτή αποτελεί απόφαση ή βούλευμα 3) ποιά ένδικα μέσα μπορεί να ασκήσει κανείς κατά αυτής της δικαστικής κρίσης. Αυτά τα ζητήματα συσκοτίζουν τον δικανικό συλλογισμό και αναδεικνύουν την ανάγκη για ολιστική μελέτη αυτού του πεδίου.