Stratejik iletişim, uzun vadeli stratejik hedeflere ulaşmayı kolaylaştırmak maksadıyla eylem-söylem paketi olarak kodlanmış mesajların en uygun yer ve zamanda, en uygun vasıta ile, en güçlü etkiyi yaratacak ve en senkronize şekilde, sürekli ve şeffaf bir süreçle ilgili (veya hedef) kamuoyu ile paylaşılmasını ve kamuoyunun etkilenmesini amaçlayan bir “yetenek” olarak tanımlanabilir. Önceleri ticari anlamda etkin bir pazarlama ve reklam aracı olarak kullanılan bu modelin, son yıllarda güvenlik alanında da uygulanabilirliği tartışılmaya başlamıştır. Ampirik bir yanı olmayan bu çalışmanın ilk amacı, henüz hakkında Türkçe literatürünün oluşmadığı bu kavramı bir başlangıç olarak güvenlik alanındaki akademik camiaya tanıtmaktır. Öncelikle modern iletişim ortamındaki değişiklikleri irdeleyen, müteakiben stratejik iletişimi açıklayan çalışmanın temel amacı; stratejik iletişimin bir model olarak güvenlik alanında kullanılıp kullanılamayacağı sorusuna cevap bulmaktır. Çalışma, stratejik iletişimi geliştirmede “lokomotif” rolü üstlenmiş olan NATO’nun bu modeli niçin ve nasıl uyguladığını da bir “örnek olay” olarak analiz etmektedir.

Strategic communication would be defined as a “capability” to disseminate the messages in a most efficient, most effective, most coherent, most transparent, most synchronized and fastest way to the targeted audience to influence. Strategic communication, which has initially reputed in economic realm, has currently turned out to be a phenomenon the adaptability and applicability of which has been fiercely discussed to the contemporary global security environment. Modern militaries in the world that grasp the significance of this model have, therefore, commenced to review their traditional communication approaches accordingly. The first aim of this non-empirical study is to introduce this relatively new communication model on which no Turkish literature has emerged so far, as a beginning. To facilitate this objective, this study first defines what strategic communications means and does not mean, and analyzes the new communication environment. The question that this study seeks to answer is that whether strategic communication model is capable enough to respond to the needs of contemporary security environment or not. The study also presents the efforts of NATO to embrace this new model as a case study to better answer this research question.