Έλεγχος της κινητικότητας του εντέρου κονίκλου μετά την δημιουργία πειραματικής ισχαιμίας

Abstract

Gut motility is a parameter which is difficult to assess. In case of intestinal ischemia the motility is altered. This alteration can be useful in the assessment of the viability of the intestine. This led us to study gut motility and the alterations that happen in case of ischemia. The stimulus was electric current and the intestinal respond was checked visually. This experimental study was performed in 20 rabbits. The rabbits were divided in two groups. In the 1st group were the young animals (< 4 m. age), while in the 2nd were the adult rabbits. All the animals were operated and the motility of their intestine was assessed in normalcy and in intestinal ischemia. The results showed that there is a correlation between the degree of ischemia and the electrical current value, capable of producing a respond. This method seems to be more accurate than visual observation and may be used for the assessment of intestinal motility.

Η κινητικότητα του λεπτού εντέρου είναι μια παράμετρος η οποία θα μπορούσε να βοηθήσει στην εκτίμηση της κατάστασης του εντέρου. Η κινητικότητα αυτή μεταβάλλεται σε καταστάσεις ισχαιμίας του εντέρου. Θεωρώντας ότι η μεταβολή αυτή θα είναι ανάλογη της ισχαιμίας, σχεδιάστηκε το πείραμα αυτό με σκοπό την μελέτη της μεταβολής της εντερικής κινητικότητας. Σαν ερέθισμα για την πρόκληση σύσπασης του εντερικού τοιχώματος χρησιμοποιήθηκε ηλεκτρικό ρεύμα διαβαθμισμένης έντασης. Τα δεδομένα που καταγράφηκαν υποδεικνύουν ότι η μεταβολή της κινητικότητας του λεπτού εντέρου είναι ανάλογη της ισχαιμίας και ότι η μεταβολή αυτή και η καταγραφή της μπορεί να βοηθήσει στην εκτίμηση του χειρουργού για την βιωσιμότητα του εντέρου. Στην πειραματική αυτή εργασία χρησιμοποιήθηκαν 20 κόνικλοι οι οποίοι χωρίστηκαν σε δύο ομάδες με κριτήριο την ηλικία τους. Η πρώτη ομάδα περιελάμβανε κονίκλους άνηβους, ενώ η δεύτερη ενήλικες. Τα αποτελέσματα και των δύο ομάδων έδειξαν ότι υπάρχει συσχέτιση των τιμών της έντασης του ηλεκτρικού ρεύματος με τον βαθμό ισχαιμίας, και ότι είναι δυνατόν να εκτιμηθεί με τον τρόπο αυτό η βιωσιμότητα του εντέρου. Ένα άλλο ενδιαφέρον αποτέλεσμα είναι η διαφορά που παρουσιάστηκε μεταξύ των δύο ομάδων. Για την 1η ομάδα η ένταση του ρεύματος που χρειαζόταν να αντιδράσει το τοίχωμα, ήταν μικρότερη από αυτή της δεύτερης ομάδας, γεγονός που πιθανότατα σημαίνει καλύτερη κατάσταση του εντέρου παρ’ όλη την ισχαιμία. Πιστεύουμε ότι τα δεδομένα αυτά θα πρέπει να επιβεβαιωθούν με έρευνα βοηθώντας την κατανόηση και την αντιμετώπιση της πάθησης.