Η in vivo επίδραση των αναστολέων των ιονοτροπικών υποδοχέων του γλουταμινικού οξέος στα κύτταρα του αίματος και του μυελού των οστών επίμυων

Abstract

Glutamate acid is one of the main endogenous amino acids in CNS. The purpose of this paper is to define the possible presense of ionotropic receptors in the hematopoietic system by administrating in vivo the ionotropic antagonists, MK-801 and NBQX, and glutamate agonists, MSG, in adult male rats. They were separated in three groups, one for peripheral blood studies and one for bone marrow studies and a control group. Studies were performed 12 and 24 hours after drug administration. Statistical analysis was done with Statistical Package SPSS 11.5 for windows. Based on the results, we came to the conclusion that glutamate ionotropic antagonists as well as glutamate itself, affect blood elements function and number, without any previous glutamate administration. Bone marrow function is also affected either as an adjustment to peripheral blood or as an effect of glutamate itself to bone marrow cells. More research is needed in the future in order to determine the exact mechanism of this affect and how we can use it in patient’s favour.

Το γλουταμινικό οξύ είναι ένα από τα κύρια ενδογενή αμινοξέα του ΚΝΣ. Σκοπός της διατριβής αυτής είναι να ερευνήσει την παρουσία των NMDA υποδοχέων στο αιμοποιητικό σύστημα με την in vivo χορήγηση των ιονοτροπικών αναστολέων, ΜΚ801 και NBQX, και του άλατος του γλουταμινικού, MSG σε άρρενες επίμυες. Οι επίμυες χωρίστηκαν σε τρεις ομάδες, την ομάδα μελέτης του περιφερικού αίματος, την ομάδα μελέτης του μυελού των οστών και την ομάδα ελέγχου. Μετρήσεις γίνονταν 12 και 24 ώρες μετά τη χορήγηση των ουσιών. Η στατιστική ανάλυση των δεδομένων έγινε με τη βοήθεια του στατιστικού λογισμικού SPSS 11,5 for Windows. Με βάση τα αποτελέσματα της έρευνάς μας, διαπιστώνουμε ότι, τόσο οι ιονοτροπικοί ανταγωνιστές του γλουταμινικού οξέος, όσο και το ίδιο το άλας του γλουταμινικού οξέος, επηρεάζουν λειτουργικά και ποσοτικά τα έμμορφα στοιχεία του περιφερικού αίματος χωρίς να υπάρχει κάποια προηγούμενη διέγερση από το γλουταμινικό οξύ. Ως ένα σημείο, επηρεασμένη φαίνεται να είναι και η λειτουργία του μυελού των οστών. Περαιτέρω έρευνες θα χρειαστούν στο μέλλον ώστε να διαπιστωθεί ο ακριβής μηχανισμός της όποιας επίδρασης και το πώς η τελευταία μπορεί να χρησιμοποιηθεί προς όφελος του ασθενούς.