Η επίδραση της ηπαρίνης, της ενεργοποιημένης πρωτεΐνης C και της αντιθρομβίνης ΙΙΙ στην ταχύτητα επούλωσης των επιπολής και εν τω βάθει θερμικών εγκαυμάτων μερικού πάχους: πειραματική μελέτη επί χοίρων

Abstract

So far the use of rhAPC has been effectively applied in the treatment of patients with severe sepsis. We conducted an experimental study of the effect of rhAPC on the healing process of partial thickness burns in comparison to the effect of AT III as well as that of heparin. In severely burned patients the anti-thrombotic and anti-inflammatory properties of rhAPC are believed to prevent and/or decrease the microthrombosis of the small vasculature of burned tissues, thus acting against the progression of the zone of stasis to zone of necrosis. Material and Method. We used pigs divided into four groups. We induced superficial partial thickness burns (SPTB) and deep partial thickness burns (DPTB) on the dorsum of each animal. Heparin, rhAPC, AT III or placebo were administered intravenously in the four groups respectively and all animals received the same topical treatment. The healing process was evaluated histologically with biopsies obtained on days 1, 3, 7, 13, 16 and 20 post-burn. For comparison of data from the four groups and pair wise analysis, mixed ANOVA and Krug-Willis tests were performed respectively. A value of P<0.5 was considered statistically significant. Results. According to the histological results, on day 7 the SPTB on the rhAPC group showed a 40.56% decrease in the total depth of tissue injury whereas in the AT III group the decrease was 36.97% and in the placebo group 15.13%. Contrarily, the heparin group showed a 25.44% increase of the total depth of tissue injury. The DPTB histological results on day 7 showed a decrease of 21.66% in the total depth of tissue injury for the rhAPC group, of 25.82% for the AT III group and 7.61 % for the placebo group, whereas for the heparin group there was an increase of 34.3%. On day 20 the total depth of tissue injury declined 75.3% in the rhAPC group, 51.9% in the AT III group and 17.8% in the heparin group of the SPTB. The placebo group increased the total depth of tissue injury by 53.13%. Regarding the DPTB on day 20, the placebo group had a 59.9% increase of the total depth of tissue injury. The rhAPC group had an overall decrease of 79.75%, the AT III group a decrease of 59.42% and the heparin group decreased the total depth of tissue injury by 28.68%. Conclusion. In our experimental study the rhAPC group showed a statistically significant decrease of the total depth of tissue injury of both SPTB and DPTB in comparison to the other groups. Our results indicate the potential clinical benefit of the drug for the severely burned patients.

Εισαγωγή. Η επούλωση αλλά και η βιωσιμότητα του εγκαυματικού ιστού βασίζεται στημικροκυκλοφορία. Σημαντικό πρόβλημα μιας θερμικής βλάβης, αποτελεί η στάση που παρατηρείται στη μικροκυκλοφορία και που μπορεί να οδηγήσει είτε σε καθυστέρηση της επούλωσης είτε ακόμα και σε νέκρωση. Η παρούσα μελέτη χρησιμοποιεί ένα πειραματικό μοντέλο χοίρων στο οποίο πραγματοποιήθηκε εγκαυματική βλάβη. Στόχος μας, η εκτίμηση και σύγκριση συστηματικών θεραπειών, για τη βελτίωση της μικροκυκλοφορίας και την επιτάχυνση της επουλωτικής διαδικασίας. Συγκρίναμε τις δύο πιο συχνά χρησιμοποιούμενες (για τη διατήρηση της μικροκυκλοφορίας) ουσίες, την Ηπαρίνη και την Αντιθρομβίνη III με την ενεργοποιημένη πρωτεΐνη C (human recombinant Activated Protein C or rhAPC). H rhAPC είναι μια νέα ουσία με ισχυρή αντιθρομβωτική, θρομβολυτική και αντιφλεγμονώδη δράση που ήδη χρησιμοποιείται στις ΜΕΘ και μειώνει σε σημαντικό βαθμό, τα ποσοστά θνησιμότητας σε σηπτικούς ασθενείς. Δεν υπάρχουν προηγούμενες μελέτες για την επίδραση της rhAPC στο έγκαυμα, το οποίο αποτελεί μία δυνητικά σηπτική κατάσταση. Σκοπός. Η μελέτη της επίδρασης της Ηπαρίνης, της Ενεργοποιημένης Πρωτεΐνης C και της Αντιθρομβίνη III στην ταχύτητα επούλωσης των επιπολής και εν τω βάθει θερμικών εγκαυμάτων μερικού πάχους, επί χοίρων. Υλικό και Μέθοδος. Εικοσιτέσσερεις χοίροι, ηλικίας 5-6 εβδομάδων, βάρους 10-14kg. Δημιουργήσαμε μία σειρά επιπολής μερικού πάχους εγκαύματα και μία σειρά εν τω βάθει μερικού πάχους εγκαύματα, υπό γενική αναισθησία. Το βάθος των εγκαυματικών τραυμάτων διερευνήθηκε και τεκμηριώθηκε με ιστοπαθολογική εξέταση. Τα 24 πειραματόζωα χωρίστηκαν σε 4 ομάδες: Η ομάδα Α έλαβε διάλυμα φυσιολογικού ορού, η ομάδα Β έλαβε Ηπαρίνη, η ομάδα Γ έλαβε ανασυνδυασμένη ανθρώπινη Ενεργοποιημένη Πρωτεΐνη C και η ομάδα Δ που έλαβε Αντιθρομβίνη III. Σε όλη τη διάρκεια της μελέτης τα πειραματόζωα είχαν συνεχή κλινική εκτίμηση και παρακολούθηση. Πραγματοποιήθηκε ιστολογική εκτίμηση σε παρασκευάσματα δερματικών βιοψιών από τα εγκαυματικά τραύματα, τα οποία ελήφθησαν την ημέρα 0 (αρχική εκτίμηση φυσιολογικού δέρματος), τη 1η, 3η, 7η, 13" και 20η μετεγκαυματική ημέρα. Ακολούθησε στατιστική ανάλυση των δεδομένων, χρησιμοποιώντας τη μέθοδο ANNOVA και τη μέθοδο Krug-Willis, θεωρώντας ως στατιστικώς σημαντική τιμή την Ρ<0.05. Αποτελέσματα. Κλινικώς, το επουλωτικό αποτέλεσμα της ομάδας της Ενεργοποιημένης Πρωτεΐνης C, υπερτερεί έναντι των υπόλοιπων ομάδων, καθ’ όλη τη διάρκεια της μελέτης. Σύμφωνα με την ιστολογική εκτίμηση, στα επιπολής μερικού πάχους εγκαύματα κατά την 7 μετεγκαυματική ημέρα, η ομάδα της Ενεργοποιημένης Πρωτεΐνης C, έδειξε μείωση του βάθους της ολικής βλάβης κατά 40.56%, έναντι 36.97% για την ομάδα της AT III και 15.13% για την ομάδα ελέγχου. Η ομάδα της ηπαρίνης παρουσίασε αύξηση του εγκαυματικού βάθους κατά 25.44%. Στα εν τω βάθει μερικού πάχους εγκαύματα, την 7η ημέρα, η ομάδα της Ενεργοποιημένης Πρωτεΐνης C, έδειξε μείωση του βάθους της ολικής βλάβης κατά 21.66% έναντι 25.82% για την ομάδα της AT III και 7.61 % για την ομάδα ελέγχου. Η ομάδα της ηπαρίνης παρουσίασε αύξηση του εγκαυματικού βάθους κατά 34.3%. Κατά την 20η μετεγκαυματική ημέρα στα επιπολής μερικού πάχους εγκαύματα η ομάδα της Ενεργοποιημένης Πρωτεΐνης C έδειξε μείωση του βάθους της ολικής βλάβης κατά 75.3%, έναντι 51.9% για την ομάδα της AT III και 17.8% για την ομάδα της Ηπαρίνης. Η ομάδα ελέγχου παρουσίασε αύξηση του εγκαυματικού βάθους κατά 53.13%. Στα εν τω βάθει μερικού πάχους εγκαύματα, την 20η ημέρα, η ομάδα ελέγχου παρουσίασε αύξηση του βάθους της εγκαυματικής βλάβης κατά 59.9%. Η ομάδα της Ενεργοποιημένης Πρωτεΐνης C, έδειξε μείωση του βάθους της ολικής βλάβης κατά 79.75%, ενώ της AT ΙΙΙ είχε 59.42% μείωση και της Ηπαρίνης μείωση κατά 28.68%. Συμπεράσματα. Απόδειξη τόσο της αντιθρομβωτικής δράσης της ενεργοποιημένης πρωτεΐνης C, που παρέχει, κατ’ επέκταση, προστασία στη μικροκυκλοφορία, όσο και της αντιφλεγμονώδους δράσης της, αποτελεί η μείωση του εγκαυματικού βάθους κατά ένα τέταρτο, τόσο στα επιπολής όσο και στα εν τω βάθει μερικού πάχους εγκαύματα, από την 3η κιόλας μετεγκαυματική ημέρα. Κατά την 20η μετεγκαυματική ημέρα, η υπεροχή της ενεργοποιημένης πρωτεΐνης C στο επουλωτικό αποτέλεσμα, είναι εμφανής, έναντι όλων των άλλων ουσιών. Συμπερασματικά τα αποτελέσματά μας αυτά, αποδεικνύουν την θετική επίδραση της ενεργοποιημένης πρωτεΐνης C, στην επουλωτική διαδικασία των επιπολής και των εν τω βάθει μερικού πάχους εγκαυμάτων. Τόσο η μακροσκοπική εξέταση των πειραματόζωων όσο και η στατιστική μελέτη των παθολογοανατομικών ευρημάτων, κατέδειξαν την ταχύτερη μείωση του βάθους των εγκαυματικών τραυμάτων έναντι των υπόλοιπων συγκρινόμενων ουσιών.