Οργανωμένο έγκλημα και διαφθορά

Abstract

The relation between organized crime and corruption is widely documented. Quite often, corruption is included in the definition of organized crime as one of the most common activities of organized criminal groups. This thesis offers an interpretation of the strategic choice of criminal organizations to resort to corrupting state officials and civil servants. The game-theoretic approach adopted looks at corruption as a rational choice made by two ‘players’: criminal organizations and states. Corruption emerges as the least costly option when the power balance between the two is maintained. In the context of this theory, a description of both organized crime and corruption is attempted. Organized criminality is described as a type of unlawful activity that can be distinguished from similar collective criminal activities by reference to its tendency to establish monopolies. Understanding the nature of this criminal monopoly is crucial for an accurate description of the powerful position from which criminal organizations ‘negotiate’ with the state. Corruption is described as an instance of cooperation to the end of mutually advancing each party’s interests - that is, a phenomenon that extends beyond financial transactions and the relationship between citizens and the state. Once the crucial concepts and the proposed theory of cooperation are properly analysed, they are tested empirically by means of a hybrid historic-comparative method, which combines the methods of agreement and difference. The cases examined in the context of the former method are the Sicilian Mafia, the Japanese Jakuza and Chicago’s Outfit. Gangs are employed as a ‘control case’, since they share many characteristics with criminal organizations but lack the tendency to monopolise their area of interest. The confirmation of the theoretical findings of the thesis is followed by a critical review of the current legislation and policy recommendations.

Η σχέση ανάμεσα στο οργανωμένο έγκλημα και τη διαφθορά είναι ευρύτατα καταγεγραμμένη. Συχνά, η διαφθορά συμπεριλαμβάνεται στον ορισμό του οργανωμένου εγκλήματος ως μία από τις συνηθέστατες δραστηριότητες των εγκληματικών οργανώσεων. Αυτή η διατριβή προσφέρει μία ερμηνεία της στρατηγικής επιλογής των εγκληματικών οργανώσεων να καταφεύγουν στη διαφθορά κρατικών αξιωματούχων και δημοσίων λειτουργών. Η παιγνιοθεωρητική προσέγγιση που προκρίνεται αντιμετωπίζει τη διαφθορά ως μία ορθολογική επιλογή από τους δύο εμπλεκόμενους «παίκτες»: τις εγκληματικές οργανώσεις και τα κράτη. Η διαφθορά αναδεικνύεται ως η λιγότερο επιζήμια επιλογή όταν η σχέση ισχύος ανάμεσά τους είναι σχετικά ισορροπημένη. Στο πλαίσιο της ανάπτυξης αυτής της θεωρίας επιχειρείται η περιγραφή των δύο κρίσιμων εννοιών, ήτοι του οργανωμένου εγκλήματος και της διαφθοράς. Οι εγκληματικές οργανώσεις περιγράφονται ως ένας φαινότυπος παραβατικής δράσης που διακρίνεται από παρεμφερείς ομαδικές δραστηριότητες με βασικό κριτήριο το μονοπωλιακό χαρακτήρα της. Η κατανόηση αυτού του χαρακτήρα είναι κρίσιμη για την περιγραφή της θέσης ισχύος από την οποία το οργανωμένο έγκλημα «διαπραγματεύεται» με το κράτος. Η διαφθορά αναλύεται ως ένα φαινόμενο συνεργασίας «με διάθεση αλληλοεξυπηρέτησης», το οποίο εκτείνεται πέραν των οικονομικών συναλλαγών και της σχέσης ανάμεσα στον πολίτη και το δημόσιο. Όταν τόσο οι κρίσιμες έννοιες όσο και η θεωρία συνεργασίας που υποστηρίζεται στη διατριβή έχουν αναλυθεί επαρκώς, επιχειρείται η εμπειρική επιβεβαίωση της τελευταίας με τη βοήθεια μίας υβριδικής συγκριτικής-ιστορικής ερμηνείας, η οποία συνδυάζει την μέθοδο της συμφωνίας και την μέθοδο της διαφοράς. Ως περιπτώσεις που πληρούν τις προϋποθέσεις της πρώτης μεθόδου εξετάζονται η Σικελική Μαφία, η Ιαπωνική Γιάκουζα και το Outfit του Σικάγο. Ως «περίπτωση ελέγχου» εξετάζονται οι συμμορίες («gangs»), οι οποίες μοιράζονται πολλά κοινά χαρακτηριστικά με τις εγκληματικές οργανώσεις αλλά δεν έχουν μονοπωλιακή δράση. Μετά από την επιβεβαίωση των θεωρητικών πορισμάτων της διατριβής, ακολουθεί μία κριτική επισκόπηση της σχετικής νομοθεσίας και προτάσεις αντεγκληματικής πολιτικής.