Η ομαδική ψυχοθεραπεία μέσω τηλεσυνδιάσκεψης ως θεραπευτική αντιμετώπιση στη σωματική και ψυχική υγεία νοσηλευτών με εργασιακό άγχος και εργασιακή παρενόχληση: συγκριτική μελέτη

Abstract

Τhe purpose of this study was he investigation of the existence of anxiety and labor violence phenomena in nursing personnel. Additionally, an approach to the issue of the impact of Group Psychotherapy by teleconferencing on people who have been harassed.Methodology: An investigation was carried out in Crete, between August 2017 and January 2018, in fourteen Health Centers, two Primary National Health Networks, four Emergency Department, and eleven Intensive Care Units. The study involved 213 nurses. The Leymann Inventory of Psychological Terror, the Culture Free Self-Esteem Inventories, the Hamilton Anxiety Rating Scale and the State-Trait Anxiety Inventory, have been used. Seven nurses, who have been subjected to occupational harassment, took part in Group Psychotherapy, through teleconference and seven nurses that were victims of work-related harassment took part in the control group. Results: The 45.5% of the sample worked in Intensive Care Units, the 24.9% in Emergency Departments and the 29.6% in Primary Care Units. They were exposed to at least one mobbing behavior in the past 12 months and for at least once a week, almost daily, or daily the 11.3% of the nursing personnel (n=24) of the total sample. The twenty-four victims of occupational harassment were found to have a mean total anxiety of 92.37. They reported moderate-intensity anxiety symptoms, with mean value 17.21, specifically symptoms as «tension» (41.7%), «anxiety mood» (33.3%), «depressed mood» (29.2%), and with the same percentage, «insomnia», «cognitive symptoms» and «symptoms of the muscular system» (25.0%). Most victims of intimidation, 54.2% (n=13), had a middle self-esteem. The mean of the total score of anxiety, before interference with Group Psychotherapy, through teleconference, was 81.42 and after the intervention was 67.28. In the control group, the total anxiety was 98.42 and later, the mean score was 97.42. For the STAI overall score, before interference with Group Psychotherapy, through teleconference, it was found that people, had an average of anxiety 81.42 and after the intervention, had 67.28. In the control group, it was found, that people had an average of work-related anxiety 98.42 and later the mean score was 97.42. As can be seen from James Battle's Intercultural Self-Assessment Questionnaire, there was an increase in the average price of the total self-esteem after intervention, from 17.21 to 23.42. The values of the control group, for the total self-esteem, in which there was no intervention, were reduced from 22.13 to 16.7. In the control group, the intensity of the anxiety symptoms was initially 20.14 and in the 2nd measurement, the intensity of the anxiety symptoms increased to 20.42. Before the intervention, six 6(85.7%) of the seven 7(100%) subjects, had mild intensity symptoms and 1(14.3%), had mild to moderate intensity of symptoms. After the intervention, all the victims of work violence had mild intensity symptoms, whereas no changes were noted in the control group. Prior to the intervention, the percentage of respondents, who reported having been exposed to at least one behavior, during the last 12 months and at least once a week was 71.4% (n=5). The result of the intervention is that individuals who reported having been exposed to at least one mobbing behavior, during the last 12 months and at least once a week have decreased from five individuals (n=5) to one individual (n=1). Conclusions: The survey revealed that mobbing exists at high rates. It has also been found that in victims of work violence, the total anxiety, the moderate-intensity anxiety symptoms, the anxiety disorder, the tension, the depressed mood and the mean self-esteem are common. The implementation of Group Psychotherapy, through teleconference, in nursing personnel, suffering from work-related harassment, can bring positive changes in the reduction of the total anxiety. In addition, it seems that the self-esteem, could be strengthened and the number of people suffering from work-related harassment and the intensity of their anxiety can be reduced.

Σκοπός της παρούσας ερευνητικής μελέτης ήταν η διερεύνηση της ύπαρξης του άγχους και των φαινομένων εργασιακής παρενόχλησης σε νοσηλευτικό προσωπικό, καθώς και η αποτελεσματικότητα της ομαδικής Ψυχοθεραπεία μέσω τηλεσυνδιάσκεψης, στα άτομα που είχαν υποστεί εργασιακή παρενόχληση. Μεθοδολογία: Διενεργήθηκε έρευνα στην Κρήτη, από τον Αύγουστο 2017 έως τον Ιανουάριο 2018, σε δεκατέσσερα Κέντρα Υγείας, δύο Πρωτοβάθμια Εθνικά Δίκτυα Υγείας, τέσσερα Τμήματα Επειγόντων Περιστατικών και έντεκα Μονάδες Εντατικής Θεραπείας. Στη μελέτη, συμμετείχαν 213 άτομα. Έγινε χρήση των ερωτηματολογίων Leymann Inventory of Psychological Terror, του Διαπολιτισμικού Ερωτηματολογίου Αυτοεκτίμησης για ενήλικες του James Battle, της Κλίμακας Ποσοτικής Εκτίμησης του Άγχους Hamilton και της Κλίμακα Άγχους του Spielberger. Επτά άτομα που είχαν υποστεί εργασιακή παρενόχληση, έλαβαν μέρος σε ομαδική Ψυχοθεραπεία μέσω τηλεσυνδιάσκεψης, ενώ συμμετείχαν και επτά άτομα, θύματα εργασιακής παρενόχλησης ως ομάδα ελέγχου. Αποτελέσματα: Το 45.5% του πληθυσμού, εργαζόταν σε Μονάδες Εντατικής Θεραπείας, το 24.9% σε Τμήματα Επειγόντων Περιστατικών και το 29.6% σε δομές Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας. Εκτέθηκαν σε τουλάχιστον μία συμπεριφορά εργασιακής παρενόχλησης, τους τελευταίους 12 μήνες και για τουλάχιστον μια φορά την εβδομάδα, σχεδόν καθημερινά ή καθημερινά, και για έξι μήνες ή περισσότερο, το 11.3% (n=24). Στα 24 θύματα εργασιακής παρενόχλησης που ανευρέθηκαν, διαπιστώθηκε μέση τιμή συνολικού άγχους 92.37, ανέφεραν μέτριας έντασης συμπτώματα άγχους, με μέση τιμή 17.21 και συγκεκριμένα «ένταση» (41.7%), «αγχώδης διάθεση» (33.3%), «καταθλιπτική διάθεση» (29.2%), με το ίδιο ποσοστό «αϋπνία», «γνωσιακά συμπτώματα» και «συμπτώματα από το μυϊκό σύστημα» (25.0%). Τα περισσότερα άτομα 54.2% (n=13), είχαν μέση αυτοεκτίμηση. Πριν την παρέμβαση, με ομαδική Ψυχοθεραπεία μέσω τηλεσυνδιάσκεψης, τα άτομα είχαν μέση τιμή συνολικού άγχους 81.42 και μετά την παρέμβαση, 67.28. Το συνολικό άγχος στην ομάδα ελέγχου, ήταν 98.42 και αργότερα, 14 εβδομάδες μετά, 97.42. Παρατηρήθηκε αύξηση στη μέση τιμή της Συνολικής Αυτοεκτίμησης μετά την παρέμβαση, από 17.21 σε 23.42. Οι τιμές της ομάδας ελέγχου για τη Συνολική Αυτοεκτίμηση, σημείωσαν μείωση, από 22.13 σε 16.7. Στην ομάδα ελέγχου αρχικά, η ένταση των συμπτωμάτων του άγχους, ήταν 20.14 και στη 2η μέτρηση, αυξήθηκε σε 20.42. Πριν την παρέμβαση, τα έξι (n=6) από τα επτά άτομα (n=7), είχαν ήπιας έντασης συμπτώματα άγχους (85.7%) και ένα (n=1) άτομο, είχε ήπια έως μέτρια έντασης συμπτώματα. Μετά την παρέμβαση, όλα τα άτομα είχαν ήπιας έντασης συμπτώματα άγχους, ενώ στην ομάδα ελέγχου, δεν διαπιστώθηκε καμία αλλαγή. Πριν την παρέμβαση, το ποσοστό των ερωτώμενων που εκτέθηκε σε τουλάχιστον μία συμπεριφορά παρενόχλησης τους τελευταίους 12 μήνες και για τουλάχιστον μια φορά την εβδομάδα, ήταν το 71.4% (n=5). Το αποτέλεσμα της παρέμβασης έδειξε ότι σημειώθηκε μείωση του αριθμού των ατόμων που εκτέθηκε σε τουλάχιστον μία συμπεριφορά παρενόχλησης τους τελευταίους 12 μήνες και για τουλάχιστον μια φορά την εβδομάδα από πέντε άτομα (n=5), σε ένα (n=1). Συμπεράσματα: Από την παρούσα έρευνα πρόεκυψε ότι η εργασιακή παρενόχληση υπάρχει σε υψηλά ποσοστά. Διαπιστώθηκε επίσης, ότι, στα θύματα εργασιακής παρενόχλησης, το συνολικό άγχος, τα μέτρια έντασης συμπτώματα άγχους, η αγχώδης διάθεση, η ένταση, η καταθλιπτική διάθεση και η μέση αυτοεκτίμηση είναι συχνή. Αποδείχθηκε ότι, η εφαρμογή της ομαδικής Ψυχοθεραπεία μέσω τηλεσυνδιάσκεψης στα άτομα που έχουν υποστεί εργασιακή παρενόχληση, δύναται να επιφέρει ευνοϊκές μεταβολές στη μείωση του συνολικού άγχους, της έντασης των συμπτωμάτων του άγχους, να ενισχυθεί η αυτοεκτίμηση καθώς και να μειωθεί ο αριθμός των περιπτώσεων του νοσηλευτικού προσωπικού που υπήρξαν θύματα εργασιακής παρενόχλησης.