In een relatief korte loopbaan als fotograaf (zij overleed op 39-jarige leeftijd) speelde Emmy Andriesse een belangrijke rol in de Nederlandse fotografie. Zij droeg principes uit van de modernistische fotografie, die zij in de jaren dertig leerde aan de Koninklijke Academie voor Beeldende Kunsten in Den Haag in lessen van onder meer Paul Schuitema en Gerrit Kiljan. Zij bleef tijdens deze oorlog aanvankelijk op de voor haar typerende onbevangen wijze het dagelijkse leven fotograferen, om tijdens de zwaarste tijd van de Duitse bezetting, de hongerwinter van ’44-’45, de honger en ontberingen te fotograferen als lid van een groep fotografen die nadien bekend kwam te staan als ‘de illegale camera’. Na de bevrijding fotografeerde zij op diverse plekken in Nederland de verwoestingen van de Tweede Wereldoorlog en het dagelijks leven dat mensen tussen de ruïnes weer proberen op te pakken. Zij verbreidde hiermee een geëngageerde vorm van documentaire, human interest fotografie. Vanaf 1947 kreeg zij van Willem Sandberg, directeur van het Stedelijk Museum in Amsterdam, diverse opdrachten tot het maken van kunstenaarsportretten. Zij fotografeerde mode en portretteerde mensen op diverse reizen die zij in Europa maakt en werkte met onder meer Cas Oorthuys aan een aantal fotoboeken voor de Amsterdamse Uitgeverij Contact. In 1951 kreeg Andriesse van Uitgeverij Bert Bakker de opdracht om foto’s te maken geïnspireerd op het werk van Vincent Van Gogh.

Uit de indeling van haar contactboeken is te zien waar zij zich in haar fotografie op richtte. Na drie algemene boeken (I, IIa en IIb) uit haar beginperiode, hebben de contactalbums de thema’s: