Το γλωσσικό ζήτημα 1760-1824

Abstract

Παρουσιάζονται και συζητούνται οι απόψεις που αναδύθηκαν από τους βασικούς εκπροσώπους του Νεοελληνικού Διαφωτισμού για την επιλογή του αρμόδιου γλωσσικού οργάνου που θα επέτρεπε την ανάπτυξη της ελληνικής παιδείας. Η εξέταση αφορμάται από τον Ευγ. Βούλγαρη, υποκινητή του γλωσσικού ζητήματος στην προσπάθειά του να μεταφέρει τις έννοιες της νεότερης επιστήμης και φιλοσοφίας, συνεχίζει με τις θέσεις που διατύπωσε ο Μοισιόδαξ, την αμφιθυμία του Δημ. Καταρτζή, τον εισηγητή του όρου "καθαρεύουσα" Νικηφόρο Θεοτόκη, τον Κοραή και τον αντίπαλό του Κοδρικά, τον "ελλαδιικό δημοτικισμό" με τον Ψαλίδα και τον Βηλαρά. Ανθολόγηση αντιπροσωπευτικών κειμένων.

From the middle of the 18th century to the years of the Greek Revolution, i.e. during the years of maturation and culmination of the Greek Enlightenment, an intense debate on language was sparked, marking the beginnings of the language question in modern times. Writers and translators, mediators of the modern ideas of European thought, science and education were confronted with the dilemma: to choose as their written language the spoken or the archaic language? In this often-polemical debate on which language was the appropriate to be cultivated and established as a 'common' language important scholars such as Eugenios Voulgaris, Demetrios Katartzis, Adamantios Korais, Panagiotis Kodrikas, Ioannis Vilaras, but also Dionysios Solomos and others took part. Their militant views were channeled through prologues, mainly through published texts in publications or other essayistic forms of discourse.